‘Volg het landweggetje ongeveer een halve kilometer. De weg eindigt in een weiland. Steek het weiland over. Na een paar honderd meter ziet u aan uw rechterhand een hekje. Klim eroverheen en begin met het beklimmen van de berg in oostelijke richting. Blijf links van de kliffen.’
Lees verder “Jouw weg”
‘Hoe ver zijn jullie eigenlijk aan het lopen?’ De wandelaar vertraagt zijn pas om me rustig te kunnen observeren. ‘Honderd kilometer,’ antwoord ik. De wandelaar vertraagt nog meer. Nu staat hij stil. De grijns op mijn gezicht houdt het midden tussen schroom en trots. ‘En hoeveel heb je er al gehad?’ Ik kijk op mijn horloge. ‘Ruim zeventig.’ Ondertussen begin ik weer aan een moeizaam drafje. ‘Ik wilde zeggen dat je er bijna bent,’ zegt de wandelaar, ‘maar dat is misschien wat optimistisch.’ Hij vervolgt zijn wandeling en ook ik vervolg mijn tocht. Nog dertig kilometer te gaan.
Lees verder “Honderd keer één kilometer”
Het is 11 september 2019. ‘Lekkere datum kies je ook weer uit,’ zegt een vriendin tegen me, een paar dagen van tevoren. Ik haal mijn schouders op. Woensdagochtend 11 september was nu eenmaal de goedkoopste vlucht van Cork naar Amsterdam. De datum maakt voor mij geen verschil. ‘Het is ook wel symbolisch,’ merkt iemand anders op. Ik weet niet precies wat dat moet betekenen, maar dat gebeurt wel vaker bij goedbedoelde opmerkingen. De bedoeling is goed, maar de betekenis soms wat ver te zoeken. Het geeft niet.
Lees verder “Deuren sluiten automatisch”
En toen was er een nieuw boek: Hier vind je hoop. Dat is nogal een belofte, realiseerde ik me tijdens het schrijven. Hier vind je hoop – lekker stellig ook, geen mits of maar of misschien. Maar ja, een titel als ‘Hier zou je eventueel wat hoop kunnen vinden als je geluk hebt’ is misschien ook niet zo aantrekkelijk.
Lees verder “Hier vind je hoop”
Ineens staat hij weer voor de deur. De tuinman. Je weet wel, de vriendelijke Ier die zo kunstig om de bloempjes heen maait. Of het uitkomt dat hij het gras komt maaien, vraagt hij. Ik zou niet weten waarom niet, en dus zeg ik hem dat ik de poort wel vast open zal zetten.
Lees verder “De tuinman”
De woorden van deze blog buitelen al een aantal weken over elkaar heen in mijn hoofd en op mijn scherm. Nog nooit heb ik zoveel geschrapt, heroverwogen en weer opnieuw geschreven. Ik wil deze woorden niet schrijven, ik wil niet dat mensen ze lezen. Maar ik heb geen keus.
Lees verder “Geen keus”
Het is een lange klim. Ik heb al een paar keer gedacht dat ik bijna boven was, maar telkens blijkt de berg toch nog ietsje hoger te zijn. Het helpt niet mee dat ik de top niet kan zien liggen – het is mistig, het regent af en toe, en door de harde wind tranen mijn ogen.
Lees verder “Op zoek naar de top”
Een milliseconde geleden had ik nog twee benen onder mijn lichaam, maar nu lig ik plat op de grond. Er prikt een takje hei in mijn gezicht en mijn benen zijn zwart van de modder.
Lees verder “‘Are you alright there?’”
Wat een zielig beestje. Als je hem ziet lopen kun je niet anders dan medelijden met hem hebben. Een manke poot, een kromme staart en een dik, laaghangend buikje. Deze hond is er niet goed aan toe, dat zie je meteen.
Lees verder “Een dutje in het zachte gras”
De eerste keer dat hij langskwam was ik stomverbaasd. Er stond een vreemde man in de voortuin – compleet met zonnehoedje, gehoorbeschermers en grasmaaier. Had hij zich vergist in het huisnummer? Verkeerde straat misschien? Maar nee, hij was aan het juiste adres, zo verzekerde hij me. De komende tijd zou hij regelmatig het gras komen maaien. Met de groeten van de huisbaas.
Lees verder “De moeite waard”